Prolog - Listy do zmarłego przyjaciela

♫

Bulletown, 6 listopad 2025r.

Moja Droga Wer!

   Musiało minąć kilka dni, bym się otrząsnęła z tego, co się stało. A więc postanowiłaś odejść. Nie, Kochana, nie mam Ci tego za złe. Ja w gruncie rzeczy nawet Ci się nie dziwię, że to zrobiłaś. Ale zrozum, to wszystko wywołało ogromne spustoszenie w mojej psychice. Bo przecież już wszystko miało być dobrze…

  Nie, Wer, ja wcale nie płaczę, gdzieżbym śmiała! To boli, ale obiecałam, że nie będę już płakać za ludźmi, którzy prędzej czy później odchodzą. Obiecałam to Tobie, więc zamierzam dotrzymać tej obietnicy. Jako jednej z nielicznych. Dobrze wiesz, jaki jest nasz świat. Pełen gniewu i nienawiści. Beznadziejny. Pamiętasz jeszcze czasy, w których pragnęłyśmy go zmienić? Bo ja doskonale. Wtedy wszystko było takie proste. Znaleźć zło i je unicestwić. Jednak początkowe zadanie nie okazało się aż tak banalne. Nic nie jest takie, jak nam się wtedy wydawało, dobrze to wiesz. Nie zmieniłyśmy świata, nie zostałyśmy bohaterami nowego. Już nad tym nie ubolewam. Ale gdyby nie to wszystko, co się wydarzyło, nie byłybyśmy tym, czym teraz jesteśmy. Nie wiem, czy osoby, którymi się stałyśmy są dobre, ale jestem z nas dumna. Zawsze byłam.

   Było mi ciężko, uwierz. Ostatnio nic nie mówiłaś… Musiałaś już to wszystko planować, prawda? Nie, wcale bym cię nie opieprzyła, gdybyśmy się teraz spotkały, wcale! Mogłaś dać mi jakiś znak! Jakoś bym Ci pomogła, przynajmniej się postarała, powstrzymała przed podjęciem radykalnych środków. Ale oczywiście Ty musiałaś zrobić wszystko sama. I sama to zakończyć. Wybacz, po prostu jestem zła z tego powodu. Nie na Ciebie, na siebie. Sama doskonale wiesz, jak takie rzeczy potrafią człowieka zranić, powalić na kolana i przytłoczyć tak, żeby nie był w stanie się już podnieść. Mi nic nie jest. Ani fizycznie, ani psychicznie. To znaczy jest mi smutno, cierpię, bo Ciebie już ze mną nie ma, ale nie załamię się z tego powodu. Przynajmniej się postaram. Widzisz, minęło kilka dni, a ja nadal jestem cała i zdrowa. To znaczy teoretycznie.

   Płakałam tylko raz, w momencie, w którym Cię zobaczyłam. Możesz być ze mnie dumna. Miałaś piękny pogrzeb, dopilnowałam tego. Byłaś ubrana w czarną sukienkę, tą, którą miałaś na balu. Ja i Rox stwierdziłyśmy, że będzie Ci w niej ślicznie i się nie pomyliłyśmy. Kiedy jeszcze Cię umalowałyśmy, wyglądałaś niesamowicie. Prawie jak Arwena, tylko brak Ci było szpiczastych uszu.  Pochowaliśmy Cię na miejskim cmentarzu, między dwoma bukami, które zawsze Ci się tak podobały, gdy odwiedzałyśmy Angusa. Pewnie się uśmiechasz. Sama musisz przyznać, miejscówka wspaniała i aż Ci jej zazdroszczę. Do czego to doszło, zazdroszczę swojej najlepszej przyjaciółce pogrzebu, ale cóż, taka jest prawda. Przyszło mnóstwo osób. Pamiętasz, jak zastanawiałyśmy się, kto by przyszedł na nasze pogrzeby, gdybyśmy umarły? Byli nawet ci, których nie mogłybyśmy o to podejrzewać. Kochali Cię, Wer, kochali jak cholera. Tłum ludzi, mężczyzn, kobiet i dzieci. Wyobrażasz sobie te rozmazujące się makijaże podczas płaczu? Wiem, że nie wypada, ale to było zabawne. Niemal się roześmiałam podczas ceremonii, przypominając sobie o naszym upodobaniu do nabijania się z tego typu spraw. Też byś się pewnie śmiała, uwierz mi. 

   Znałam Cię tak dobrze, Wer, a nawet nie wiem, gdzie wyślę ten list. Pewnie tego nie zrobię, po prostu go gdzieś schowam, albo spalę. Naprawdę, nie wiem. Mam świadomość tego, że to, co robię, jest głupie, bo i tak nigdy tego nie przeczytasz, jednak muszę to wszystko gdzieś z siebie wyrzucić, a pisząc do Ciebie, czuję się tak, jakbyś mogła to zrozumieć. Tak, jak kiedyś, kiedy wysyłałyśmy do siebie tysiące listów z niecierpliwością czekając na odpowiedź. To mi daje takie irracjonalne poczucie bezpieczeństwa. Pozwala mi wierzyć w to, że ty wciąż żyjesz, tylko jesteś gdzieś daleko ode mnie i nie możemy się spotkać. Do chyba jest dobre, chociaż strasznie złudne, wiem, że tak o tym myślisz. Ale muszę coś zrobić z nadmiarem myśli wirujących w mojej głowie, więc chcę Ci opowiadać o tym, co się dzieje u mnie, jak za starych dobrych czasów.

   Skoro już to piszę, to pewnie powinnam Cię uświadomić w tym, co się dzieje u nas. Jest źle, Wer, naprawdę źle. Jakieś fatum wisi nad Bulletown. Od dnia Twojej śmierci straciło życie kolejne pięć osób, a tych przed Tobą nawet nie liczę. Przyczyny zgonu za każdym razem są inne, ale widać gołym okiem, że śmierć upodobała sobie nasz region. Ludzie się boją, bo jest nas coraz mniej i jeśli nie wykończy nas wojna, to właśnie to coś, co unosi się w powietrzu i zabija po kolei. Wiesz? Nieraz naprawdę Ci zazdroszczę, że nie żyjesz. To chyba lepsze od bycia tutaj i patrzenia na powolną śmierć innych. Chciałabym do Ciebie dołączyć, ale brak mi odwagi. Poza tym, chyba mnie potrzebują. Wytrzymam.

   Byłaś potworną suką i egoistką, zostawiając mnie z tym samą. Zawsze byłaś największym dupkiem, jakiego dane mi było poznać, jednak to nie zmienia faktu, że jesteś też najwspanialszą przyjaciółką, jaka mogła mi się trafić. Kocham i tęsknię.

Twoja Grace

PS. To wszystko jest jedną, wielką obłudą. Mam ochotę iść się naćpać, a później skopać kilka tyłków z Korporacji. Dołączysz do mnie? Ach, zapomniałam, nie żyjesz…

___________________________________________________________________

No to prolog mam za sobą. Jest jaki jest, wydaje mi się trochę dziwny. W sumie całe opowiadanie będzie się składało na przemian z listów i fragmentów pisanych przez narratora w trzeciej osobie. 

Nie ma to jak spędzenie całej niedzieli w piżamie w łóżku z laptopem na kolanach, kiedy po kuchni i salonie kręcą się goście, co nie? ;D Ale co poradzić, jak siła grawitacji łóżka większa. 

Nie wiem, co napisać, więc chyba się ograniczę do tego, co już jest. W razie czego ramka po prawo. 

Z dedykacją dla Demogorgona. Miło zaczynać wszystko od początku, wspólnie, nie sądzisz? ;) 

xoxo